Nie ma wiary bez ofiary…

Przeżywamy obecnie ROK WIARY i wpadł mi w ręce ciekawy - moim zdaniem – artykuł, który

zmusza do refleksji i właśnie do niej w tym świętym czasie Wielkiego Postu chciałam Was zaprosić. – Czy może nam Ksiądz powiedzieć, co jest powodem tego, że wielu ludzi w naszych czasach deklaruje się jako wierzący, ale nie praktykuje swojej wiary, tzn. nie uczestniczy w życiu Kościoła? – Postawa człowieka, który mówi, że jest wierzący, ale niepraktykujący, nie ma żadnego logicznego uzasadnienia. Podobnie jak postawa niepraktykującego lekarza, policjanta, stolarza, męża czy żony. Dlaczego więc na płaszczyźnie wiary spotykamy się z takim sformułowaniem? U podstaw takich stwierdzeń tkwi nieznajomość wiary. Jest to także pewna zasłona dymna, za którą kryje się lenistwo pospolite i niechęć do wysiłku, co ujawnia się również w postawie wobec Pana Boga. Współczesność jak gdyby temu sprzyja. Żyjemy w czasach konsumpcjonizmu, dążenia do wygody; jesteśmy przekonani, że wszystko się nam należy. To są czasy, które nie sprzyjają temu, co jest w wierze czynnikiem podstawowym – a jest nim ofiara, pewien wysiłek. Powiada się: nie ma wiary bez ofiary. Wiara wymaga poświęcenia, dania czegoś z siebie. W tym napięciu człowiek broni się fałszywą troską o siebie samego i swój materialny czy psychiczny dobytek. Pan Jezus mówił wyraźnie, że łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do Królestwa. Nie chodzi tu może o jakieś bogactwo materialne, bo różnie z tym bywa w naszych czasach, ale o nastawienie na zdobywanie i nieustanne pomnażanie dóbr materialnych. To człowieka od Boga w jakiś sposób odsuwa. Jeżeli wiara wymaga jakiegoś osobistego zaangażowania i wyrzeczenia, to człowiek przed tym ucieka. Chciałoby się, żeby człowiek był zaangażowany w wiarę zarówno rozumem, jak i wolą. Kierowanie tymi władzami wymaga codziennej troski, a więc związane jest z pewnym wysiłkiem. Jeżeli człowiek nie przyzwyczaił się od dziecka do współdziałania w przyjaźni z Panem Bogiem, jeśli Go dobrze nie poznał, nie pokochał i nie rozsmakował się w tej przyjaźni, to nic dziwnego, że zamiast miłości – dostrzega ciężar obowiązków, przed którymi się broni. – Wiele osób jednak uważa się za ludzi wierzących i twierdzi, że na swój sposób praktykują wiarę. Są przekonani, że Bóg jest wszędzie, że można się z Nim spotykać na spacerze w parku czy w rozmowie osobistej, a niekoniecznie chodzić do kościoła na jakieś nabożeństwa… – Myślę, że tu też mamy do czynienia z fałszywą samoobroną. W niektórych rodzinach wiarę przeżywa się zbyt naskórkowo, nic więc dziwnego, że przy życiowych wstrząsach wiara może się zagubić. Wiara jest formą przyjaźni, formą miłości i podlega takim samym prawom, jakim one podlegają. Miłość i przyjaźń szukają jakichś form zewnętrznych i w nich się wyrażają. Wystarczy popatrzeć, jak zachowują się ludzie zakochani. Jeżeli zginie wewnętrzne zaangażowanie, a chce się zachować pozory, człowiek chwyta się różnych fałszywych ogólników, w które ani on sam, ani inni nie wierzą. Ktoś mówi np., że skoro Pan Bóg jest wszędzie, to wszędzie można się modlić. On sam najchętniej modli się w górach. A na pytanie, kiedy tam był ostatni raz, odpowiada, że 10 lat temu. Kiedy zapytałem więźnia, czy modli się w nowej kaplicy, natychmiast usłyszałem: „Nie mam czasu”, a siedział w więzieniu już kilkanaście lat. Takimi stereotypami oszukujemy samych siebie i innych. Czyli, krótko mówiąc, wiara nie jest zakorzeniona w człowieku, a ponieważ wymaga wysiłku, człowiek ją odrzuca. Niestety w naszej polskiej rzeczywistości, przy masowości wiary, zdarza się, że jest ona mało pogłębiona. A skoro jest mało pogłębiona, to byle wiaterek potrafi nią zachwiać. Nic dziwnego, że w momencie, kiedy wiara zaczyna kosztować, człowiek ją odrzuca. Tak samo jest w naszych relacjach z ludźmi – jeśli nie są one oparte na przyjaźni, wzajemnych kontaktach i zainteresowaniach, to takich więzów człowiek szybko się pozbywa pod byle jakim pretekstem. Podobnie jest z Panem Bogiem. Dopóki to specjalnie nie przeszkadza, to np. dzieci i młodzi ludzie chodzą do kościoła z rozpędu, ale gdy przychodzi jakaś burza życiowa lub gdy przyznanie się do wiary zaczyna kosztować, wtedy jest już gorzej. – Jakie więc mamy możliwości, żeby do takich ludzi dotrzeć i wytłumaczyć im, że jednak wiara wymaga zakorzenienia w Kościele i że tylko wtedy, gdy jest praktykowana, ma szanse się rozwijać? – To tak jak w przyjaźni. Jeśli chce się mieć przyjaciela, to trzeba z nim zjeść beczkę soli, a jeśli się chce żyć w przyjaźni z Panem Bogiem, to wymaga to współdziałania z Nim, pewnego wysiłku i czasu. Zawsze to się dokonywało w rodzinach poprzez modlitwę, liturgię i pielęgnowanie tradycyjnych zachowań. To się odbywało również we wspólnotach – parafialnych i innych; dziecięcych, młodzieżowych i osób dorosłych. Współczesne czasy nie sprzyjają pielęgnowaniu i zachowywaniu więzów rodzinnych, autorytety są podważane, a konsumpcjonizm wyklucza ducha ofiary. Odżywają stare hasła – głoszące, że religia to sprawa czysto prywatna. Wiara jest łaską, jest darem i my, duszpasterze, jesteśmy świadkami tego, jak ludzie nagle, nieoczekiwanie przychodzą do kościoła, cudem odzyskują wiarę i są pełni zaangażowania i zrozumienia. Ale są to przypadki wyjątkowe. Natomiast w warunkach normalnych wiara wymaga codziennego wysiłku. Bardzo dobrą propozycją jest przynależność do różnych wspólnot parafialnych, bo one tworzą odpowiedni klimat do praktykowania wiary. Ludzie są dzisiaj często osamotnieni, a na tej samotności żerują sekty, stosując technikę tzw. bombardowania miłością. Szukając ciepła, zrozumienia czy kontaktu z innymi, ludzie połykają ideologiczny fałsz. Bardzo ważne i niezawodne jest osobiste świadectwo wiary. Jako katolicy stanowimy w Polsce zdecydowaną większość. Gdybyśmy potraktowali poważnie sprawę wiary i świadectwa, to byłby to potężny ładunek zachęty dla tych, którzy są poza Kościołem. A więc przede wszystkim świadectwo osobiste i wspólnoty oraz modlitwa, zwłaszcza adoracyjna.

Wypłyń na głębię, zaufaj Panu !!!

Tak, wypłyń na głębię, zaufaj Panu, nie bój się, ON jest przy Tobie i z Tobą ! Co to oznacza dla mnie w praktyce ?

Słowa „Wypłyń na głębię” wzywają mnie do poszukiwania tego co trwałe, głębokie i wartościowe. Jezus nie chce, abym zadowalała się byle czym. Ważne są moje spotkania z przyjaciółmi, rozmowy z nimi, lektury i prace, filmy, które oglądam, jaki jest ich poziom, taką staje się i ja. Wypływać na głębię, to odkrywać nowe możliwości, a przede wszystkim poszukiwać dobra w drugim człowieku i przez to realizować miłość. Pomagają mi być świadkiem życia, tak jak czynili to Apostołowie i papież Jan Paweł II, a teraz papież Franciszek. Chrystus nie zniewala mnie i nie niszczy, dlatego ufam mu. Zachęca i proponuje mi abym Mu zawierzyła i szła razem z nim wspólną drogą- drogą prawdy i życia. Jednak droga ta nie jest łatwa. Czekają mnie na niej przeciwności i burze, ale muszę być pewna i spokojna, bo jest ze mną Jezus. Szymon ułowił mnóstwo ryb i z tego powodu sieci zaczęły się rwać, a poprzednio mimo ciężkiej i żmudnej pracy powrócił z pustymi rękoma. Czyż nie jest to obraz mojego życia, kiedy to wkładam wiele wysiłku i angażuję się w różne sprawy i ponoszę klęskę dlatego, że zapomniałam o łączności z Jezusem ? Słowa „Wypłyń na głębię” przypominają mi także o potrzebie wypłynięcia na duchową głębię modlitwy. Ma ona umacniać mnie w wierze w Pana Boga. Uwalnia mnie także od strachu przed składaniem świadectwa o Chrystusie i to ona jest duchową mocą w beznadziejnych sytuacjach. Każdego dnia muszę powierzać Jezusowi swoje prośby i podziękowania. Także zdanie Pana Boga, wypowiedziane do Abrahama ma związek ze słowami „wypłyń na głębię”: „Wyjdź z Ziemi swojej od rodziny swojej, i z domu ojca swego, na Ziemi, którą Ci wskażę”. Abraham, choć pełen obaw i zniechęcenia zaufał Chrystusowi; „wypłynął na głębię”. Nie wiedział co może go spotkać. Nie spodziewał się wielu problemów i niebezpieczeństw, które przed nim stały. Zaufał Panu. Dlatego również i ja powinnam wypłynąć na głębię zaufania w imię bezgranicznej wiary w Boga. Powinnam być odważna i wbrew wszystkim i wszystkiemu wierzyć. Mimo grzechu i powątpiewania, kłamstwa i pogrążenia w tym, co oddala mnie od Boga, mój Zbawiciel nigdy nie rezygnuje, nie spisuje mnie na straty. Nie poddaje się mimo moich pomyłek i częstych upadków. Zawsze bowiem jest szansa iż wszystko ku dobremu się obróci. Jest też nadzieja, która nigdy nie ustaje.
Reasumując z pewnością można powiedzieć, że te słowa znaczą dla mnie bardzo wiele. Dziś Jezus przypomina mi przez nie, abym z odwagą ruszyła do pracy nad wzrostem dobra w moim życiu codziennym, abym mu zawierzyła. Mam iść przez życie pielęgnując w sobie głębię ducha i łącząc się z naszym Panem i Zbawicielem Jezusem Chrystusem.

Zapraszam i Ciebie na tę piękną wyprawę w imię Boże…!!!...